Prehistoryczni Giganci

Canis dirus – wymarły gatunek wilka, ssaka z rodziny psowatych, jeden z najsłynniejszych prehistorycznych drapieżników północnoamerykańskich, obok swego konkurenta, kota szablozębnego Smilodon fatalis. Żył w Amerykach w późnym plejstocenie (125–10 tys. lat temu). Szczątki C. dirus znaleziono na terenach reprezentujących szeroki zakres siedlisk, włączając w to równiny, tereny trawiaste i tereny górskie Ameryki Północnej, a także suche sawanny Ameryki Południowej.Canis dirus był największym znanym nauce przedstawicielem rodzaju wilk. Sylwetką i proporcjami ciała przypominał dwa współczesne północnoamerykańskie wilki.Badanie izotopowe próbek skamieniałości C. dirus z La Brea datowanych na 10000 lat temu dostarczyło dowodów na istotną rolę koni wśród ich zdobyczy, rzadziej natomiast zjadane były leniwce, mastodonty, bizony i wielbłądy.Pod koniec plejstocenu przed swym wymarciem polował na bądź żywił się padliną najbardziej dostępnych roślinożerców.

Smilodon-wymarły rodzaj machajrodonów(wymarła podrodzina kotowatych), które żyły prawdopodobnie od około 3 mln do 10 tys.W pełni dojrzały smilodon ważył około 200 kg, miał krótki ogon, potężne kończyny i dużą głowę. Wielkością zbliżony był do lwa a kły miały około 17 cm długości. Pierwszy gatunek zaliczony do tego rodzaju pojawił się około 2,5 mln lat temu. Od niego wywodzi się największy z opisanych smilodonów – Smilodon populator. Doskonale zachowane szczątki tego kota znaleziono w wielu rejonach Ameryki Południowej, gdzie zajmował w późnym plejstocenie niszę głównego drapieżnika. Smilodon populator był największym z kotów z podrodziny Machairodontina(wymarła podrodzina kotowatych), znacznie przewyższający wielkością dzisiejsze lwy. Uważa się, że były one stadnymi padlinożercami, wabionymi rozpaczliwymi nawoływaniami uwięzionych ofiar. Smilodon żywił się prawdopodobnie dużą liczbą zwierząt, między innymi bizonami, jeleniami, wielbłądami amerykańskimi, końmi i leniwcami naziemnymi.

Deinozuch (Deinosuchus) − wymarły rodzaj krokodyla, krewny dzisiejszych aligatorów żyjący w późnej kredzie, od około 80 do 73 milionów lat temu. Deinosuchus był o wiele większy od wszystkich dzisiejszych krokodyli – miał do 12 m długości i ważył do 8,5 tony – jednak ogólnym wyglądem nie różnił się zbytnio od swych żyjących obecnie mniejszych krewnych.Deinosuchus potrafił zabijać i spożywać duże dinozaury. Żywił się prawdopodobnie także żółwiami morskimi, rybami i inną zwierzyną, zarówno wodną, jak i lądową. Osiągnięcie pełnych rozmiarów osobnika dorosłego zajmowało zwierzęciu 35 lat życia. Najstarszy przebadany okaz mógł żyć ponad 50 lat

Titanoboa – rodzaj olbrzymiego węża żyjącego na terenach obecnej Ameryki Południowej w okresie paleocenu (ok. 60-58 mln lat temu). Długość ciała 12-15 m, masa ok. 1140 kg, średnica ciała ok. 1 m w najszerszym miejscu. Aby taki wąż żył na ziemi temperatura musi być wyższa niż obecne 28°C. średnia roczna temperatura obszaru na którym żył szacowana jest na 30-34°C