Canis dirus

Canis dirus – wymarły gatunek wilka, ssaka z rodziny psowatych, jeden z najsłynniejszych prehistorycznych drapieżników północnoamerykańskich, obok swego konkurenta, kota szablozębnego Smilodon fatalis. Żył w Amerykach w późnym plejstocenie (125–10 tys. lat temu). Szczątki C. dirus znaleziono na terenach reprezentujących szeroki zakres siedlisk, włączając w to równiny, tereny trawiaste i tereny górskie Ameryki Północnej, a także suche sawanny Ameryki Południowej.Canis dirus był największym znanym nauce przedstawicielem rodzaju wilk. Sylwetką i proporcjami ciała przypominał dwa współczesne północnoamerykańskie wilki.Badanie izotopowe próbek skamieniałości C. dirus z La Brea datowanych na 10000 lat temu dostarczyło dowodów na istotną rolę koni wśród ich zdobyczy, rzadziej natomiast zjadane były leniwce, mastodonty, bizony i wielbłądy.Pod koniec plejstocenu przed swym wymarciem polował na bądź żywił się padliną najbardziej dostępnych roślinożerców.